پروتز سیلیکونی یا مواد مشابه ساخته می‌شوند و ظاهری طبیعی دارند. روش‌های اتصال آن‌ها به بدن عبارتند از:

چسباندن: پروتزهای گوش ممکن است به کمک چسب‌های پزشکی مخصوص به پوست اطراف ناحیه گوش چسبانده شوند. این روش نیازمند دقت در استفاده و مراقبت دوره‌ای برای جلوگیری از حساسیت یا آسیب به پوست است.

مگنت‌ها (آهن ربا) : گاهی اوقات پروتزها با استفاده از مگنت‌هایی که به پوست می‌چسبند و با مگنت‌های متناظر در پروتز تطبیق داده می‌شوند، نصب می‌گردند. این روش نسبتاً ساده و راحت است.

پروتزهای کاشتنی، که معمولاً برای بهبود عملکرد شنوایی استفاده می‌شوند، به شیوه‌های زیر به بدن متصل می‌شوند:

• ایمپلنت‌های استخوانی: این نوع از پروتزها به استخوان متصل می‌شوند. یک بخش فلزی کوچک، معمولاً از تیتانیوم، به استخوان پشت گوش کاشته می‌شود و بخش خارجی پروتز به این قطعه متصل می‌گردد. این روش معمولاً استحکام بیشتری دارد و پایداری پروتز را تضمین می‌کند.

• کاشت داخلی با تکنولوژی پیشرفته: برخی از پروتزهای شنوایی که شامل اجزای الکترونیکی هستند، مانند حلزون‌های مصنوعی، به طور کامل در داخل گوش داخلی یا در نزدیکی عصب شنوایی قرار می‌گیرند. این پروتزها به صورت جراحی کاشته می‌شوند و قادرند تحریکات الکتریکی را مستقیماً به عصب شنوایی ارسال کنند.

هر یک از این روش‌ها مزایا و معایب خاص خود را دارد و انتخاب مناسب بسته به شرایط فردی بیمار، نوع آسیب یا نقص، و اهداف درمانی او صورت می‌گیرد. پزشکان و متخصصین پروتز قبل از انجام هرگونه تصمیم‌گیری، ارزیابی‌های دقیقی را انجام می‌دهند تا اطمینان حاصل شود که بهترین گزینه درمانی انتخاب شده است.